Frank Deuring was mislukt als stand-upcomedian en zijn nieuwe baan als restaurantmanager vrat aan hem. Hij ging een stuk fietsen en veroorzaakte een ongeluk. ‘De tranen spoten eruit, ik kreeg het niet onder controle.’

Na met zijn fiets een hoge brug te hebben beklommen, heeft Frank Deuring zin om in volle vaart af te dalen. Zijn gedroomde carrière als stand-upcomedian is mislukt, en nu wordt zijn huidige baan als restaurantmanager hem teveel. Hij gaat al maanden gebukt onder stress, voelt zich somber. Op deze eerste mooie dag van het voorjaar van 2014, die voor hem voelt als een sprankje hoop op betere tijden, wil hij de wind langs zijn oren horen suizen, met de zon in zijn gezicht.

Ongeduldig haalt hij met minstens dertig kilometer per uur twee fietsers in die hem de weg belemmeren. Hij vergeet dat er een grote tas aan zijn linkerschouder bungelt, die hem twee keer zo breed maakt. De vrouw die hem op de andere baan nadert, ziet dat ze de tegenligger en zijn bagage niet kan ontwijken. Ze schreeuwt. De tas van Deuring komt in haar stuur.

‘Ze vliegt over de kop. Ik blijf overeind en kom dertig meter verder tot stilstand. Op dat moment hoor ik hard gegil. Ik loop snel terug en zie haar helemaal in de kreukels liggen. Schaafwonden, bloed en zichtbaar veel pijn.’

De vrouw heeft haar sleutelbeen gebroken, Deuring zelf mankeert niets. Hij voelt zich alleen wel vreselijk schuldig. Wanneer de ambulance, politie-agenten en omstanders zijn vertrokken, stapt ook hij weer op zijn fiets, terug naar huis. Maar na een paar minuten moet hij stoppen. ‘Ik begin vreselijk te janken. De tranen spuiten eruit, ik krijg het niet onder controle.’

Pijn en verdriet delen

De schrikreactie neemt met steun van een vriendin na enkele uren af, maar bij het minste of geringste bevriest hij opnieuw. ‘Alsof er een knop wordt omgezet. Dan is het of ik weer op de plek van dat ongeluk was.’ De huisarts verwijst hem door naar een psycholoog, die hem iets nieuws leert: pijn en verdriet delen met anderen. Dat deed Deuring eigenlijk nooit, hij weet zelf niet goed waarom. Maar nu vertelt hij zijn vrienden en familie niet alleen het verhaal over het ongeluk, maar voor het eerst ook over dat overspannen gevoel. ‘Dat was zó’n opluchting.’

Wanneer hij na enkele maanden rust voldoende is hersteld, besluit hij zich fulltime te wijden aan zijn werk als bedrijfstrainer. Dat werk deed hij al jaren naast zijn andere werk, maar op een laag pitje. Zijn specialiteit: helpen een constructieve bedrijfscultuur te creëren door open te zijn over het maken van fouten. Het idee voor deze training heeft hij opgedaan in zijn studietijd. Hij liep toen twee stages, die hemelsbreed van elkaar verschilden. Zijn eerste stagebegeleider duldde geen fouten, waardoor Deuring op slot ging; de tweede gaf hem ruimte om te falen, waardoor Deuring opbloeide.

Stoppen met leuk zijn

En falen deed hij in die jaren volop. Lange tijd probeerde hij voet aan de grond te krijgen als stand-upcomedian. Hij volgde een kleinkunstopleiding, stond vijf dagen per week op een willekeurig open podium in Nederland. Twee keer mocht hij in het Comedy Café in Amsterdam aantreden bij een talent night. Hij schreef hij zich in voor cabaretfestivals. Tevergeefs: de doorbraak bleef uit. Intussen had hij met een bevriende trainer een theatervoorstelling voor bedrijven gemaakt: ‘Een ludieke training omgaan met klachten. Die flopte ook.’

‘Ik stond al te wankelen op mijn benen, en opeens kwam Rico Verhoeven vól uithalen. Knock-out’

Na vijf jaar besloot hij te stoppen met leuk proberen te zijn. Hij ging de horeca in en begon een eigen trainingsbureau, genaamd De Foutenfabriek. Maar niet veel later was er dat ongeluk op de fietsbrug.

Rico Verhoeven

Zoals een goede trainer betaamt, maakte Deuring van die gebeurtenis een les. Hij vergelijkt het met een genadeklap tijdens een kickbokswedstrijd. ‘Ik stond al te wankelen op mijn benen, en opeens kwam Rico Verhoeven vól uithalen. Knock-out. Vogeltjes boven mijn hoofd.’ Als hij die klap niet had gehad, had hij nog veel langer onder stress doorgewerkt, denkt hij. ‘Ik heb genoeg mensen gesproken die een burn-out hebben meegemaakt. Dan ben je jaren bezig om te herstellen.’

‘Ik heb me na het ongeluk gerealiseerd dat ik kan leren omgaan met tegenslagen.’

Bovendien weet hij nu beter hoe hij tegenslagen het hoofd moet bieden. ‘Ik heb me na het ongeluk gerealiseerd dat ik daarmee kan leren omgaan. Dat betekent niet dat het geen pijn zal doen. Het gaat om het accepteren van die emoties. Daarvóór wilde ik die niet voelen, stopte ik ze weg.’

Tot de klantenkring van De Foutenfabriek rekent Deuring inmiddels overheidsinstanties als het ministerie van Financiën en het UWV, maar ook het midden- en kleinbedrijf, ziekenhuizen, scholen en universiteiten. Het belang van praten over misstappen en tegenslagen illustreert hij tijdens trainingen vaak door te vertellen over een van zijn eigen grote fouten: dat ongeluk op de brug, dus.

Recent verscheen zijn managementboek SuperFalen over zijn levenslessen. Deuring: ‘Ik heb veel aandacht, liefde en geld in dat boek gestopt. Maar het had maar zo kunnen gebeuren dat er een recensie zou verschijnen met als kop iets van: “Boek over falen faalt volledig.” Dat zorgde voor hoogspanning bij mij, maar dat heb ik gelukkig weten om te draaien in een leermoment.’

Hoe het gaat met de vrouw die hij tijdens het ongeluk had geschept met zijn schoudertas, weet Deuring niet. ‘Ik heb haar een bos bloemen gestuurd, maar ik had de indruk dat ze geen contact met me wilde.’

Foto’s: Mark Horn voor het FD