Jennifer Lesmeister (26) werkt hard om hogerop te komen als dataconsultant. Totdat ze anderhalf jaar geleden op vakantie een hartstilstand krijgt. ‘Dat is het voordeel als je bijna doodgaat. Dan denk je: zo belangrijk is een carrière helemaal niet.’

De ober van het chi­que restaurant zet een salade caprese voor haar neer. Het is het voorgerecht van een etentje waarmee Jennifer Lesmeister en haar vriend hun trip naar de Poolse stad Krakau afsluiten. Er is genoeg te vieren; een snelle promotie op haar werk en natuurlijk deze vakantie. Terwijl ze haar krullen naar achteren gooit om een staart te maken, wordt ze licht in haar hoofd. ‘Ik weet nog dat ik aan de randen van mijn gezichtsveld zwarte vlekken zag die steeds groter werden. Totdat het helemaal zwart werd.’

‘Wat gebeurt er met de vele uren waarin ik zo hard werk, vroeg ik me af. Uiteindelijk maakt er iemand meer winst’

Ze had die avond in augustus 2021 geen ander restaurant moeten uitkiezen. Want heel toevallig zaten er ook een arts en een verpleegkundige te eten. Die schoten direct te hulp nadat zij Lesmeister uit haar stoel zagen glijden. Ze pasten reanimatie toe totdat het ambulancepersoneel arriveerde. De broeders wisten haar hart met een schok van een AED-apparaat weer in het juiste ritme te krijgen.

Ze kwam bij kennis terwijl ze voelde hoe er op haar beurse borstkas nog steeds kracht werd uitgeoefend. Dat stopte toen ze haar ogen opende. ‘Ik weet nog dat ik besefte, terwijl ik daar lag met die ambulancebroeders om me heen: mijn enige taak is rustig blijven. Dat is het beste wat ik kan doen om mezelf te helpen. Als ik nu in paniek raak, zijn we alleen maar verder van huis.’

Het roer moest om

In een ziekenhuis in Krakau kreeg Lesmeister te horen dat ze een hartstilstand had gehad. Een week later, in het AMC in Amsterdam leerde ze pas wat dat echt betekent; niet dat haar hart letterlijk stil had gestaan, maar dat het op hol was geslagen. Door spastische bewegingen van de hartspier kon die geen bloed meer door haar lichaam pompen en kwam er geen zuurstof in haar organen.

Wat ze in dat Poolse ziekenhuisbed meteen inzag, was dat ze thuis het roer om zou gooien. Ze had jarenlang hard gestudeerd voor een baan, was aan de slag gegaan in de financiële wereld en druk bezig om hogerop te komen. Maar dat voelde, nu de dood zo dichtbij was geweest, zinloos. ‘In het ziekenhuis interesseerde werk me echt niet meer. Promoties en carrière maken voelden zo onbelangrijk op dat moment. Ik wilde gewoon gezond zijn, met de mensen van wie ik hou.’

‘Opeens was er geen volgende stap meer. Je bent nu hartpatiënt, leer er maar mee leven’

Dat zette haar aan het denken over wat ze werkelijk belangrijk vond. ‘Wat gebeurt er met de vele uren waarin ik zo hard werk, vroeg ik me af. Uiteindelijk maakt er iemand meer winst. Die uren kan ik ook steken in verbetering van de omstandigheden van iemand die in een ziekenhuisbed ligt, zoals ik op dat moment.’

Apparaatje onder de oksel

Na bijna een maand ziekenhuisopname mocht Lesmeister naar huis, met een ICD: een apparaatje dat operatief onder haar oksel was geplaatst en bij gevaarlijke hartritmestoornissen een schok kan geven. Wat haar hartstilstand had veroorzaakt, bleef onduidelijk.

‘Opeens was er geen volgende stap meer. Je bent nu hartpatiënt, leer er maar mee leven. Toen heb ik een moment geprikt om met mijn familie bij elkaar te komen. Ik wilde er gewoon even een potje om janken. Om tot me te laten doordringen wat er was gebeurd, vroeg ik iedereen hoe het voor hen was geweest. Ik besefte voor het eerst wat er had kunnen gebeuren. Dat mijn familie hun kind en zus hadden kunnen verliezen. En ik stond stil bij wat ik dan zelf allemaal had moeten missen.’

Nadat ze begin 2022 weer volledig was gere-integreerd, vond ze een baan bij een consultancybureau voor het publieke domein. Daar helpt ze organisaties in het onderwijs, de zorg en bij de overheid de overgang maken naar meer informatiegedreven werken.

Likes en salaris doen er niet toe

Bij de sollicitatie zei ze meteen dat ze 32 uur wilde werken, in plaats van de 40 die ze daarvoor gewend was. Voorheen zou dat nooit bij haar zijn opgekomen. ‘We hebben aangeleerd om zoveel mogelijk geld te willen verdienen en zo snel mogelijk hogerop te komen. Ik dacht dat het daarom dat het logisch was om zoveel te werken. Dat is het voordeel als je bijna doodgaat. Dan denk je: oh nou, zo belangrijk is dat carrière maken helemaal niet. Ik heb veel liever een leuk leven van dag tot dag, dan dat ik eens in de maand blij ben met dat hoge salaris dat er binnenkomt terwijl ik de rest van de tijd moet zwoegen en bijkomen.’

In haar vrije tijd coacht Lesmeister gelijkgestemden. Het belangrijkste is volgens haar dat ze ontdekken wat werkelijk belangrijk voor ze is. ‘Het gaat er niet om hoeveel likes je hebt op sociale media, hoe snel je promotie hebt gemaakt of hoeveel geld je verdient – wat het ook is waaraan jij denkt dat je status ontleent. We kunnen vaak over dat soort dingen stressen, maar ze zijn allemaal heel onbelangrijk.’

Wat niet valt te ontkennen, is het kille gegeven dat ze als hartpatiënt een kleinere kans heeft om oud te worden dan gezonde mensen. ‘Soms word ik opeens wakker, dan denk ik dat iets voel en ben ik bang dat ik een hartstilstand krijg. Dan praat ik erover met mijn vriend, familie en vriendinnen. Of ik schrijf het op. Omdat ik op dat moment veel ruimte geef aan de emotie die ik voel, hoef ik het niet elke dag met me mee te nemen.’

Wat ook helpt, is dat ze er rationeel naar kan kijken, net als toen ze op de grond van dat Poolse restaurant lag. Ze past nog altijd dezelfde nuchtere strategie toe: kalm blijven. ‘Stel, ik ga over een jaar dood. Dan kan ik me nu zorgen gaan maken, maar dat verandert niks. Dan heb ik alleen maar een minder leuk jaar.’

Foto’s: Mark Horn voor het FD