De Kogel werd wakker in een ziekenhuis in hoofdstad Valletta na een operatie van zes uur. Zijn been, dat ternauwernood gespaard was gebleven, was drie keer zo dik als normaal en de wonden lagen nog open, zijn linkerknie was verbrijzeld. Het geheel was verankerd met vijf pinnen in het bot en een stellage eromheen. Zijn vader en broer arriveerden. Al gauw werd hij per ambulancevlucht overgevlogen naar het UMC Utrecht, waar de artsen hem opnieuw opereerden omdat de pinnen volgens hen niet optimaal geplaatst waren.

‘Het hoefde voor mij niet meer. Mijn leven had geen zin meer. Alles is klaar, ik kan niks en waarschijnlijk kan ik nooit meer wat, dacht ik’

Tot het moment van het ongeluk was De Kogel succesvol in de tweede divisie van het Spaanse clubvoetbal. Voor zijn transfer in 2017 naar het Catalaanse UE Cornellà speelde hij onder meer bij Go Ahead Eagles en FC Utrecht. Of hij in een rolstoel zou belanden of niet, één ding stond vast: zijn leven als topsporter was voorbij. ‘Maar daar dacht ik echt totaal niet aan. Ik was in gevecht met mezelf, niet met die carrière.’

Onverdraaglijke pijn in het been

Nog weken stond De Kogel voor zijn gevoel in de overlevingsstand. Hij was aan zijn bed gekluisterd, niet in staat om te bewegen, niet eens om zichzelf op te richten. De pijn in zijn been was onverdraaglijk; hij kreeg paniekaanvallen en suïcidale gedachten.

‘Door de pijn kon ik niet slapen. Geen minuut. Ze gaven me slaappillen, waardoor ik soms even sliep. Maar dan werd ik al gauw helemaal kapot wakker. Op dat moment kon ik er niet op vertrouwen dat het ooit anders zou worden. En dat gaat in je hoofd zitten. Het hoefde voor mij niet meer. Mijn leven had geen zin meer. Alles is klaar, ik kan niks en waarschijnlijk kan ik nooit meer wat, dacht ik.’

Na ongeveer een maand nam de ergste pijn af en kreeg hij wat rust. Hij kon weer van vrienden, familie en vooral zijn twee zoontjes genieten. Een aanvaring met een fysiotherapeut in het ziekenhuis bezorgde hem de wil om te revalideren. ‘Hij wilde me opvrolijken, maar dat werkte averechts, ik werd alleen maar kwaad. Hij sprak me streng toe, waardoor ik me afvroeg waarom ik zo deed. Gelukkig ging ik daarna weer in mogelijkheden denken.’

Revalideren met andere voetballers

De pijn die gepaard ging met het oprekken van het littekenweefsel rond het kniegewricht met behulp van een zogeheten buig-strekapparaat, nam hij voor lief. Hij ging naar het Militair Revalidatiecentrum in Doorn, waar hij meteen probeerde wat stapjes te zetten terwijl hij zichzelf met zijn telefoon filmde — handige beelden voor sombere momenten later. Hij deed het buiten het zicht van zijn fysiotherapeut, die hem op het hart had gedrukt om dat vooral nog niet te doen. Maar De Kogel móést weten of hij het kon. ‘Als je maandenlang hoort dat je nooit meer zult lopen en dan voor het eerst een stapje zet — dat gevoel is niet te beschrijven.’

Met de kunstknie die hij later kreeg, leerde hij lopen zonder krukken. Hij mocht verder revalideren bij zijn oud-collega’s van de KNVB, in plaats van in een reguliere sportschool. ‘Mijn situatie is natuurlijk een stuk heftiger dan van een voetballer met gescheurde kniebanden, maar uiteindelijk ben je wel met hetzelfde doel daar: als jongens onder elkaar werken aan herstel. Dat voelde heel fijn.’

Benefietwedstrijd

Parallel aan het medische traject was een financieel drama ontstaan. Zijn verzekering bleek niet alle medische kosten te dekken en zijn club Cornellà weigerde een volledig salaris uit te keren. Een trouwe FC Utrecht-fan organiseerde daarop een benefietduel tussen zijn oud-clubs FC Utrecht en Go Ahead Eagles. Het initiatief deed hem goed en redde hem bovendien uit de ergste geldnood.

Intussen beraadde de voormalige middenvelder zich op de toekomst — er moest brood op de plank komen en bovendien kon hij wel een nieuw perspectief gebruiken. Een loopbaan als trainer lag voor de hand. Maar het frustreerde hem dat hij door zijn beperking niets kon voordoen. Springen en rennen behoren immers niet meer tot de mogelijkheden. Een aanbod van FC Utrecht om aan de slag te gaan als jeugdtrainer sloeg hij af.

Nieuwbouw is beter voor de knie

De Kogel koos voor een andere richting: vastgoed. ‘Als voetballer was ik geïnteresseerd geraakt in de huizenmarkt. Ik heb gekocht en verkocht, maar ook gehuurd op verschillende plekken.’

‘Het mooiste aan dit werk vind ik het neerzetten van nieuwe, duurzame projecten’

Hij startte een opleiding tot makelaar, solliciteerde en kreeg eind 2020 een baan. Nu houdt hij zich bezig met bestaande bouw, maar vanaf de zomer gaat hij zich richten op nieuwbouw. Dat is beter voor zijn knie, die het met de bezichtigingen soms zwaar te verduren heeft. Maar ook: ‘Het mooiste aan dit werk vind ik het neerzetten van nieuwe, duurzame projecten, dat ik daar een onderdeel van kan zijn.’

Het voetballen mist hij nog iedere dag. En nog vaak genoeg heeft hij pijn of sombere momenten, vertelt hij. Maar wat overheerst, is een gevoel van verlichting. ‘Ik ben nergens meer bang voor. Waar zou ik nog bang voor moeten zijn als ik voor mijn gevoel al een keer ben doodgegaan? Vroeger vond ik het bijvoorbeeld heel spannend om voor een groep mensen te spreken. Wat als het fout gaat, dacht ik dan. Nu denk ik: en dan gaat het fout, nou en?’

Foto’s: Mark Horn voor het Financieele Dagblad