‘Hij lag daar maar alleen. Die eenzaamheid vind ik zo erg’
Marjolein in ’t Veld is lang bang geweest om dierbaren te verliezen. Daaronder lag het peilloze verdriet om de zelfdoding van haar geliefde. Haar eigen modelabel herinnert haar er tegenwoordig aan om elke dag van het leven te genieten.
Marjolein in ’t Veld had al een vreemd voorgevoel toen ze op 3 april 2012 na een werkdag aankwam bij het Rotterdamse huis van haar vriend Frank. Ze zou bij hem gaan eten, maar de deur bleek van binnenuit op slot te zitten. ‘Toen ik door het keukenraam keek, zag ik naast elkaar vier enveloppen liggen. Heel symmetrisch in een blokje. Op dat moment wist ik: dit is niet oké.’
Niet veel later moest Marjolein ontdekken dat Frank, jurist en vader van drie kinderen uit een eerdere relatie, zich op 41-jarige leeftijd van het leven had beroofd. Door de buitendeur goed te vergrendelen had hij ervoor gezorgd dat zij hem niet zelf zou vinden. De politie, die na een mislukte stormram op de deur via het raam was binnengekomen, heeft hem uiteindelijk aangetroffen.
‘Ik heb hem niet hoeven zien’, vertelt ze zes jaar later. Of ze daar blij mee moet zijn, weet ze niet. ‘Dat vind ik dubbel. Want hij lag daar maar zo alleen. En die eenzaamheid, dat vind ik juist zo erg.’
Frank, die al langer leed aan een depressie, had een van de vier brieven aan Marjolein gericht. Wat erin stond, houdt ze voor zichzelf. ‘En ik ga ook niet vertellen hoe hij het gedaan heeft.’ Wat ze wel wil, is haar verhaal vertellen, hoe de door hemzelf georkestreerde dood van haar geliefde haar ertoe heeft bewogen het roer om te gooien.
Geen uitweg
De nu 36-jarige Marjolein breekt als ze vertelt over de eerste rouwfase. ‘Als ik erover praat, voel ik het weer. Ik heb het in een doosje gestopt, maar soms gaat dat even open’, zegt ze in tranen. ‘Ik vind het zo treurig dat hij geen enkele andere uitweg heeft gezien. Hij had zoveel vrienden, was goed in zijn werk en een super lieve vader. En dat dan het enige dat je wilt, uit het leven stappen is. Ik vind dat zo heftig.’
Intussen heeft ze een nieuw leven opgebouwd, met een man, een dochtertje en een babyzoontje op komst. Maar nog altijd vraagt ze zich af hoe het met Frank was gelopen als ze bepaalde signalen had opgepikt. ‘Hij kwam die dag met een gevoel van opluchting uit bed. Als ik had geweten dat dit voortkwam uit zijn besluit om er een einde aan te maken, dan had ik daar anders op gehandeld. Ik voel me niet verantwoordelijk, maar de dood is zo definitief. Het glipt ineens tussen je vingers door, als je even niet oplet.’
‘Ik voel me niet verantwoordelijk maar de dood is zo definitief’
Ze vertelt dat ze lang bang is geweest, met name ‘s nachts. ‘In het begin had ik het gevoel dat er iemand naast m’n bed stond. Gewoon bang om ook dood te gaan. Later werd ik bang om opnieuw iemand te verliezen. Dat is nog lang zo gebleven, ook toen mijn dochtertje geboren werd. Ik heb zo vaak gedacht dat ze dood was, terwijl ze natuurlijk gewoon lag te slapen in haar bedje.’
Diner en Blanc
De man met wie ze nu getrouwd is en op een boerderij in de Hoeksche Waard een gezin heeft gesticht, is Arjan, een dispuutvriend van Frank. Die had een half jaar na diens dood het initiatief genomen om te kijken hoe het met Marjolein ging. Dat was eigenlijk wel gezellig. Er volgde een tweede afspraak en uiteindelijk vroeg ze hem om haar te vergezellen naar het ‘Diner en Blanc’, een picknickevenement waar ze altijd met Frank naartoe ging. Ze herinnert zich de jurk die ze droeg: zelf gemaakt van Franks overhemden, met witte opgenaaide bloemetjes. Een half jaar later woonden zij en Arjan samen.
Ze heeft hooguit twee weken thuis gezeten na Franks dood, maar daarna werkte ze stug door als MVO-coördinator bij de ANWB, waar ze verantwoordelijk was voor het duurzaamheidsbeleid. ‘Ik had geluk met zo’n goede werkgever. Als ik er op kantoor even genoeg van had, mocht ik naar huis.’
Maar het stemmetje dat in haar hoofd al voor Franks dood fluisterde dat een kantoorbaan haar niet gelukkig maakte, begon luider te roepen. ‘Ik merkte al langer dat de hele dag creatief dénken, dus niet creatief dóen, niet meer voldoende was. Ik vond m’n werk leuk, maar kwam altijd uitgeblust thuis. Daar had ik het met Frank ook vaak over. Ik wist dat ik iets met mode wilde, omdat ik daar elke dag mee bezig was. Vroeger was het al een hobby van me om plaatjes uit modebladen te scheuren en in een boek plakken.’
Serieus modelabel
Het was Frank die haar haar eerste naaimachine gaf. ‘Hier, zei hij, je gaat gewoon beginnen.’ Ook stimuleerde hij haar om serieus over het ondernemerschap na te denken. Ze ging een dag minder werken, zodat ze meer tijd kreeg voor het verwezenlijken van haar ideeën.
Aanvankelijk ontwierp en naaide ze vooral kleding voor zichzelf. Maar pas toen Frank er niet meer was en Marjolein weer een beetje was opgekrabbeld, besloot ze er haar werk van te maken. ‘Ik was met Arjan op Ibiza. Terwijl ik jurkjes zat te tekenen, zei ik: dit wil ik gewoon. Diezelfde week heb ik mijn baan opgezegd.’
‘Dat is iets waar mijn generatie moeite mee heeft, gezien het hoge aantal burn-outs. We willen altijd maar meer’
Zes jaar later is Marjolein Elisabeth uitgegroeid tot een serieus modelabel met een goedlopende webshop en acht verkooppunten, waaronder twee in België en een in Frankrijk. Maar het gaat haar niet om de omvang. ‘Ik wil alleen maar dat ik dit de rest van mijn leven kan blijven doen. Elke ochtend denk ik: oh, ik mag weer. Dat vind ik het allerbelangrijkste.’
Haar bedrijf is onlosmakelijk verbonden met Frank, vertelt Marjolein. Niet alleen maar omdat hij de haar de prille inspiratie gaf om het op te richten. ‘Frank worstelde om te kunnen genieten van een dag. Dat heb ik zelf ook een poos niet gekund. En dat is in feite iets waar mijn generatie in het algemeen moeite mee heeft, gezien het hoge aantal burn-outs. We willen altijd maar meer. Vrienden, kinderen, een betere baan, een duurder huis. Maar dat is er bij mij wel uit. Het is mijn doel om te zien wat de dag brengt en daarmee tevreden te zijn. Dat is wat ik nu doe. Marjolein Elisabeth herinnert me daar elke dag aan.’