Op de 25e verjaardag van All You Need Is Love kunnen we voorzichtig concluderen dat de nog immer succesvolle liefdesshow waarschijnlijk nooit uit de mode raakt. Net als presentator Robert ten Brink. Maar die troetelnaam kan écht niet meer.

Hij had net de gouden bal van Lingo overhandigd aan François Boulangé toen Robert ten Brink dankzij John de Mol bij het toen nog publieke Veronica werd ingelijfd. Er moest alleen nog een programma voor hem bedacht worden. Afgezien van een werktitel – ‘de Robert ten Brink-show’ – was er nog niets. Eerst op vakantie. “We hoefden tenslotte pas eind september op zender. Dus ach, nog tijd genoeg”, aldus Ten Brink, die nu grinnikt om de zorgeloosheid van toen.

“Tussendoor belde ik een paar keer vanuit Spanje met kantoor. Ja, in een telefooncel. We hadden nog geen mobiele telefoon. Toen ontstond het idee: ‘iets met dating’. Oh jee, dacht ik – we hadden net Op Goed Geluk met Carry Tefsen gehad – zou dat wel werken? Maar dit was met een videoband en met mensen op straat… in een flits zag ik mezelf dat wel doen. Na terugkomst hebben we in een paar avonden en nachten dat hele programma in elkaar gezet en zo is het jaren gebleven.”

25 jaar om precies te zijn. En dat wordt gevierd met een jubileummagazine over het legendarische liefdesprogramma. “Práchtig”, vindt Ten Brink de eenmalige glossy die sinds deze week in het schap ligt, vol met verhalen over de meest gedenkwaardige deelnemers, medewerkers, oud-medewerkers en Ten Brink zelf. “Wat ik altijd heel belangrijk vind; het is zulk mooi papier. Het ruikt lekker. En de foto’s zijn ook prachtig. Er staat een groot interview met mij en Roos, en het is toch altijd maar afwachten hoe dat uiteindelijk verschijnt.”

‘Roos zorgt ervoor dat we nooit over de grens gaan’

Roos is naast zijn vrouw en de moeder van hun vijf dochters de drijvende kracht achter All You Need Is Love, al sinds het begin. “Zij bewaakt het format. Ze zorgt ervoor dat we nooit over de grens gaan. Zij weet als geen ander om uit brieven de essentie te halen”, aldus de 61-jarige presentator.

Het verhaal dat in geen enkele terugblik op 25 jaar All You Need Is Love gemist mag worden, stamt uit 1997, over Rinus en Chantal Olwig. Dit stel wilde dolgraag met elkaar trouwen, ook al was hij terminaal ziek. “Toen hebben we zó enorm uitgepakt”, vertelt Ten Brink. “Het plan was dat ze ergens in Bemmel zouden trouwen, waar ze woonden. Maar ze gingen natuurlijk niet in Bemmel trouwen. Ze gingen naar Venetië. We hadden een privéjet gehuurd, alle familie vanuit Amerika ingevlogen en Marco Borsato was er om voor haar te zingen. Het was gewoon een droom. Dat is me altijd bijgebleven. En ja, toen Rinus uiteindelijk overleed, ben ik ook naar de begrafenis geweest. Dat heeft diepe indruk op me gemaakt.”

Ten Brink heeft een opvallend goed geheugen als het gaat om de honderden mensen die in een kwart eeuw aan hem voorbij zijn getrokken. “Met sommigen heb je heel leuk contact, waardoor je het beter onthoudt, en anderen worden wat vaag. Dat is net als het echte leven, zeg ik altijd. Maar als je mij aan een willekeurig verhaal herinnert, dan weet ik meteen álles weer. Waar het was, met wie en zelfs bij welke Chinees we hebben gegeten. Dat is heel eng.”

‘Dat is het ergste dat je kunt doen, iets ‘jonger en flitsender’ maken’

Nee, nooit had hij verwacht of gehoopt dat de liefdesshow zo’n lang leven beschoren zou zijn. “De reden dat het zo lang loopt, is dat we daar nooit mee bezig zijn geweest, denk ik. We hebben ook nooit geprobeerd om met de tijdgeest mee te gaan. Dat is het ergste dat je kunt doen, iets ‘jonger en flitsender’ maken. Ik ben daar gelukkig nooit in een gekke bodystocking met oranje haar gaan staan, hopende dat iedereen me dan nog leuk zou vinden. We leven een beetje van seizoen naar seizoen. Onderling zeggen we altijd: als mensen het niet meer willen zien, dan stoppen we toch lekker?”

Met een gemiddeld kijkcijfer van zo’n anderhalf miljoen dringt die vraag zich voorlopig nog niet aan hem op. Maar de gedachte aan nóg eens 25 jaar wordt ‘m iets te gortig. “Alsjeblieft zeg. Hoewel, er zit een hele grote trap in het nieuwe decor en ik heb al gesuggereerd dat we daar wellicht een mooie traplift in kunnen laten monteren”, grapt Ten Brink. Hij steekt er de draak mee, maar zorgen over zijn leeftijd maakt hij zich niet. “In Engeland is het al een tijdje zo, maar inmiddels zie in Nederland ook de tendens dat mensen niet meer vreemd opkijken van een wat oudere presentator.”

Misschien is het dan toch een idee om die bekende troetelnaam ‘Dr. Love’ aan te passen op zijn senioriteit, vindt Ten Brink. “Die bijnaam is natuurlijk een gimmick. Leuk, maar het wordt wel héél vaak gebruikt. Ik stel voor om me voortaan maar Professor Love te noemen. Zo’n promotie, dat mag wel eens, onderhand.”