Nadja Ensink-Teich was elf dagen moeder toen haar man Jeroen voor de deur werd doodgestoken. Rouwen deed ze door te reizen, samen met haar jonge dochter.

Londen, 29 december 2015. Kersverse moeder Nadja Ensink-Teich heeft net afscheid genomen van haar ouders die vanuit Nederland zijn overgekomen om voor het eerst hun kleindochter Fleur te zien. Haar man Jeroen komt met de geboortekaartjes de trap af, hij wil ze op de post doen. Hij kust zijn vrouw en ruikt nog even aan de haartjes van zijn dochter. ‘Dag lieverd, tot zo!’ roept hij.

Tien minuten later hoort ze van een vriend die op kraamvisite wil komen dat haar straat is afgezet. Met haar dochter tegen zich aan besluit ze een kijkje nemen. Het is een chaos buiten. Een agent belooft uit te kijken naar Jeroen.

Weer thuis zet ze theewater op. Nog voordat het kookt, gaat de deurbel. Er staan drie politieagenten op de stoep. Ensink-Teich herinnert zich dat de achterste agent de universiteitsbadge van Jeroen omhoog hield en vroeg: ‘Is this your husband?’ ‘Ik weet nog dat ze vroegen of ze Fleur van me moesten overnemen, maar verder weet ik niks meer. Ik viel, alles werd zwart, alles draaide en tegelijk stond alles stil.’

Psychose

Tijdens zijn wandeling naar de brievenbus bleek Jeroen te zijn overvallen door een psychotische man die al eerder voor een geweldsdelict was opgepakt, maar door justitie zes dagen eerder op vrije voeten was gesteld. In de ban van de psychose stak hij zijn willekeurige slachtoffer meer dan dertig keer in de borst en rug. Jeroen Ensink, academicus op het gebied van drinkwater en sanitatie, overleed ter plekke.

Het onmetelijke verdriet hield Ensink-Teich aanvankelijk op afstand door al het noodzakelijke te regelen. Ze organiseerde de crematie, handelde financiële zaken af, verkocht haar huis in Londen, kocht een nieuw huis in de buurt van haar ouders in een dorp in Overijssel en verbouwde het. Het was de bedoeling dat ze haar werk als projectmanager voor een Londense evenementenorganisator voortaan vanuit huis zou doen. Maar ze kon het niet opbrengen. ‘Ik dacht alleen maar: wat interesseert mij het nou of ze een soepje willen eten en wat voor servetten op tafel liggen.’

‘Rouwen doet fysiek pijn. Maar ik bleef doorgaan’

Intussen deed haar lichaam pijn, tot in haar botten. ‘En ik was zo moe. Ik had ook moeite om te ademen, alsof ik helemaal was vastgesnoerd. Rouwen doet fysiek pijn. Maar ik bleef doorgaan.’

Ga op reis, meid

Een paar jaar later, op de dag dat ze 39 werd en vier weken nadat haar moeder na een ziekbed was komen te overlijden, zag ze zichzelf in een weerspiegeling. ‘Het was in mijn garage. Is dit het nou, dacht ik, diep ongelukkig. Ik nam mezelf voor: op mijn veertigste verjaardag sta ik er anders bij. Ik was zo moe van mezelf. Ik was er zo moe van om in moeilijkheden te denken. Ik besloot om in mogelijkheden te gaan denken.’

Ze wist wat haar te doen stond. ‘Ik voelde mijn moeder achter me staan. Ik hoorde haar zeggen: ga op reis, meid. Oké, dan ga ik op reis. Het waren vijf stappen voordat ik die garage weer uit was. Ik zei: we gaan op reis. Oh echt, zei de oppas, waar gaan jullie naartoe?’

In het najaar van 2018 vertrok Ensink-Teich met haar dochter van twee naar Thailand. Ze had nog geen plan. ‘Ik wist niet of ik überhaupt nog terug zou komen. Alles lag open. Ik had het gevoel dat ik weer ging leven. Reizen was altijd al mijn grootste passie. Het is wat Jeroen en mij verbond, wat we Fleur wilden meegeven.’

Meer dan tienduizend volgers

In tien maanden trokken ze door Zuidoost-Azië. Via haar Instagram-account @journey_of_a_widowed_mom, waar ze tegenwoordig meer dan tienduizend volgers heeft, deed ze openhartig verslag, ook van de minder mooie momenten. Reizen tijdens een rouwproces met een peuter bleek veel intenser dan ze zich had voorgesteld.

Onderweg voelde ze vaak het gezelschap van Jeroen. Nog steeds trouwens. ‘Of het nu een roodborstje is dat langskomt, een vlinder of Fleur die in de woonkamer zit te kletsen met papa. Dat soort momenten zijn er veel, waardoor ik het gevoel heb dat ik niet alleen ben, dat ik word gedragen en gesteund.’

Terug in Nederland nam ze zich voor haar ervaringen na het verlies op te schrijven. Dat deed ze uiteindelijk samen met ghostwriter Didy van der Lans. ‘Ze heeft me uitgebreid geïnterviewd. Ik ben heel diep gegaan. Ik heb alle tranen gejankt die nodig waren.’

‘Thuis is nu mijn Land Rover, die momenteel in Zambia staat’

Het resultaat is een aangrijpend boek, getiteld Dag lieverd, tot zo. Ze heeft de grote rondreis door Afrika die ze momenteel met haar dochter maakt, onderbroken om bij de lancering aanwezig te zijn en interviews te geven. Ze verblijft tijdelijk in Rotterdam bij haar vriend, die ze een jaar geleden heeft ontmoet.

Drinkwaterprojecten bezoeken

Op de vraag waar ze momenteel woont, zegt Ensink-Teich lachend: ‘Thuis is nu mijn Land Rover, die momenteel in Zambia staat.’ Half oktober stapt ze weer achter het stuur. Samen met Fleur, die nu zes is en van haar moeder thuisonderwijs krijgt, bezoekt ze alle drinkwaterprojecten waaraan Jeroen leiding heeft gegeven. De reis voert van Zuid-Afrika, door Mozambique, Malawi, Zambia, Tanzania, Oeganda, Rwanda, Kenia, Zimbabwe, Botswana en Namibië, weer terug naar Zuid-Afrika.

‘Ik weet dat alle plannen die je nu maakt, morgen voorbij kunnen zijn. Ik zie wel’

Zo leert Fleur haar vader steeds beter kennen. ‘“Ik heb wel een papa, mijn papa is dood”, zegt ze als mensen denken dat ze geen vader meer heeft.’ Ze hoeft alleen maar te wijzen naar de Land Rover van haar moeder, waarop een sticker prijkt van de Jeroen Ensink Memorial Fund, een fonds van de London School for Hygiene and Tropical Medicine waar Ensink werkte. Het fonds verstrekt beurzen aan Aziatische en Afrikaanse studenten.

Tijdens haar rouwperiode volgde Ensink-Teich opleidingen op het gebied van geestelijke gezondheid. De opgedane kennis en eigen ervaring vormen de basis van haar werk als coach voor mensen die net als zij een ingrijpende gebeurtenis hebben meegemaakt. Plannen voor de toekomst heeft ze niet — behalve dan dat ze een Engelse vertaling van haar boek op de markt wil brengen. ‘We zijn in de zomer van volgend jaar klaar met onze reis. Maar daarna? Ik weet dat alle plannen die je nu maakt, morgen voorbij kunnen zijn. Ik zie wel.’

Foto’s: Mark Horn voor Het Financieele Dagblad

---

Cv
1979 Geboren op 30 januari te Enschede
2000-2002 Angell Akademie Freiburg
2002-2005 University of Brighton, International Business and Tourism
2005-2017 Brook Green UK DMC, Londen, partner en eventmanager
2020 Oprichting eigen coachingsbedrijf op gebied van rouw en trauma
2019-2021 De Eerste Verdieping, Delft, opleiding tot NLP therapeut en opleiding tot coach
2019-2021 YIN Association, Sneek, Yin Yoga Teacher Training
2019-2021 Torxa, Haarlem, opleiding systemisch energetisch begeleiden
2022 Publicatie boek Dag lieverd, tot zo